hiç kimsenin sizi merak etmemesi korkunç bir duygu. öldüğün zaman kimsenin umrunda olmayacağını gösterir bu. şimdiye dek onlarca yazı yazdım. belki yüzlerce. kağıtlara, bloglara, sözlüklere... ama bir kişi bile merak etmedi ne yazdığımı, neden yazdığımı. bir kişi bile ilgilenmedi benimle. ya da 'ilgilenmek' adına düşündüklerimiz farklı. yazılarımla ilgileniyormuş gibi yapanlar da oldu, ama daha fazlasını merak etmediler hiç. sözde sevdikleri kadını hiç merak etmediler. sevildiğime inanmıyorum, yaşadığım hiçbir ilişkinin ciddiyetine inanmıyorum.
hayattan gerçekten çok şey mi bekliyorum? ben sadece değer görmek istiyorum. biraz olsun sevebilmek istiyorum, kendimi. birilerinin beni sevdiğine inanmak istiyorum. aldığım nefesin bi anlamı olsun istiyorum. ve bunları kimseye anlatamıyorum.
korkularımın esiri olmuş gibiyim. sevmekten korkuyorum sevgime güvenmediğim için, ilişkilerden korkuyorum sevilmediğime inandığım için. iliklerime kadar hissediyorum sevgisizliği, hiçliği, boşluğu. elime ilk kalemi aldığım günden beri bu boşluğu yazıyorum. yazdığım ilk şiirin adı 'boşluk'. 13 yaşındaydım içimdeki boşluğu anlatmaya çabaladığımda aradan 7 yıl geçti ve ben hala anlatamadım. yazmaya başlamadan da vardı o boşluk hala var. belki de kendimi bildim bileli. sanırım hiç geçmeyecek.
sevdiğim insanların hayatından kolayca çıkabilirim. hiçbir üzüntü hissetmem. bunun tek bir nedeni var o da sevilmediğime olan inancım. hayatlarından çıktığımda yokluğumu hatırlamayacaklarına olan inancım.
3 yıldır bu bloğa yazıyorum. ilk başlarda sadece birkaç kişiye söyledim. onlar da birkaç yazıdan sonra okumayı bıraktı, unuttu. bikaç kez paylaştım kimse dönüp bakmadı. benim derdim okunmamak değil. zaten öyle okunmaya değer şeyler yazdığımı hiçbir zaman düşünmedim. benim derdim beni merak eden insanların olmaması.
'benim söylemek için çırpındığım gecelerde siz yoktunuz.'
olur da 'altıncı gün' ü merak eden biri olursa bu yazım o' na...
29 Haziran 2013 Cumartesi
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)