hayatım boyunca insanlar benden kaçtı ya da ben onları kaçırdım, bilmiyorum. ama bu yalnızlık hiç bitmeyecekmiş gibi. bu mutsuzluk, bu yılgınlık, bu tükenmişlik.
hem zaten ben bir insana acıdan başka ne yaşatabilirim ki? anlatacak güzel hikayelerim de yok benim. kendimden nasıl bahsedebilirim ki? ne kadar mutsuz ve yalnız olduğumu anlatmanın ne önemi var ki? geçmişten mi bahsedeyim ya da? aklıma her geldiğinde beni kemiren, tüketen tüm o anılardan?
gelecek, hiç gelmeyecek. ben hep dünün gölgesinde yaşayacağım. hep daha iyi olacak diye bekleyeceğim, ama hep daha kötü olacak.
insanlar hep gidecek.
ben hiç gelmeyecek olanı bekleyeceğim.