yeni tanıştığım insanlara "can yeleği" muamelesi yapmaktan çok yoruldum.

"aa siz de mi beşiktaş' ta oturuyorsunuz, ben de öyle. akşamları beraber yemek yiyelim mi? ben hep tek başıma yiyorum da. film de izlerdik belki. yalnız film izlemeyi hiç sevmediğimi söylemiş miydim?"

ah şu hayaller olmasa... hayat daha da zor mu olurdu yoksa daha çekilir bir yer mi?
bilemiyorum...