bu hayatta tanıdığım herkesin hayatına çok geç kaldım.

benden önce hep unutulmaz sevdaları oldu, vazgeçemeyecekleri dostlukları.

ben hep fazla oldum.

ben kimsenin en iyi dostu olamadım,

ben kimsenin unutamadığı aşkı olamadım.

ben kimsenin hiçbir şeyi olamadım.

ben hep geç kaldım, ama benden sonrakiler tam zamanında gelmişti.

bunun değişmesi için hep umut ettim.

olmadığını gördükçe daha da hırçınlaştım.

kaç asır gerek bir yalnızlığa alışmak için?

bir ömre kaç yalnızlık sığar?

2=1 demiş şair

bense 1=0. 

daha bir olamazken ben iki olmam mümkün mü? hele ikiyken biri yaşayabilmek?..

bu hiçlik, bu hiçlik hissi... 

bu yokluk...

yarın hep olacak,

ama güneş hiç doğmayacak...