insanlar o kadar kusursuz ki, hatalarımdan bahsettiğimde gözlerindeki kendinden emin bakış, ve ardından gelen 'ben asla yapmazdım' bakışını görmekten nefret ediyorum. kendini kusursuz göstermeye çalışan insanlara katlanamıyorum artık. dünyada tek hata yapan insan benmişim gibi hissettiriyorlar bana. konuşabileceğim kimse yok. kime anlatsam bana olan bakışı değişecek biliyorum. elimden tek gelen kendimden nefret etmek, tiksinmek, gün geçtikçe içime kapanmak.
hiçbi zaman kendimi sevmedim, ama hep saygı duydum. düzgün bi insan olmaya çalıştım. bildiğim tüm kötü şeylere karşı çıkmaya çalıştım. şimdiyse hiçbiri umrumda değil. ne içip içip rezil olmak, ne küfretmek ne de başka bi şey. çünkü ben küçükken olmak istediğim kişi olma şansını çoktan kaybettim. artık hiçbir değerim, hiçbir inancım yok. en kötüsü de kendime saygım yok.
benim için var olan tek şey sorumluluk. sabah uyanmak benim için sadece bir görev.

'uyanmam lazım.'