'belki ben de küçük bir kutuya girmeden önce, onları görmeliyim.' dedi filmde. böyle anlarda insan kendi hayatını düşünüyor, anlık kararlar veriyor. 'sevdiklerimi ihmal etmemeliyim.'
gün geliyor o çok uzak görünen gelecek geliveriyor, sevdiklerin o kutuya giriyor. ve sen hala sevgini gösteremiyorsun. aksine daha çekingen, daha soğuk oluyorsun. çünkü ne kadar seversen o kadar çok acı veriyor.
acı çekmemek için yıllarca kabuğuna çekiliyorsun, ama pişmanlık tüm kabuklarını paramparça ediyor. yıllarca inkar etsen de mutlak sonda tüm doğrular tüm açıklığıyla beliriveriyor. hayatında geri kalan herkesi kaybetmekten ölesiye korkuyorsun, ama daha yaşarlarken kaybediyorsun.

ve bir gün biliyorum ki yalnız ve pişman olarak bu hayata gözlerimi yumacağım,
sevmeyi hiçbir zaman öğrenemeden.