tüm yaşadıklarım, bütün o hatalar beni bir korkağa çevirdi. doğru bildiğini söyleyemeyen, doğrularının ne olduğunu bile bilmeyen birine dönüştüm. 

hatalarımın beni hayallerimden kopardığını düşündüm. böyle düşündükçe daha çok hata yaptım. madem hayallerimi yaşayamıyordum gerisinin ne önemi vardı ki?

ben hayal kurdukça insanlar 'o' nu yaşıyordu. oysa ben yıllarca bekledim. on üç yaşında yazdığım ilk şiirin adı 'boşluk' tu. bu boşluk beni tüketmek üzere artık. eskiden içimde bir umut vardı, hatta emindim bir gün onu bulacağımdan. 

umut etmek işkenceyi mi uzatıyor yoksa beni hayata tutan yegane şey mi bilmiyorum, ama eskisi kadar inancım yok artık. 

beni benden kurtarabilecek bir masal kahramanı var mı gerçekten?