içim sıkılıyor. dolaptan bir bira alıp sigara yakmalı belki de. bu yaşıma kadar sıkıntılarımla bir şekilde baş ettim. bazen tökezledim, sonu antidepresanla bitti. ama alkol ve sigaraya sarılmayı hep acizce buldum. ve bu sene aciz bir insan oldum ben.
ihanete uğradım ve bi sigara yaktım.
sınavlarım vardı ve bi sigara yaktım.
insanlardan nefret ettim ve bi sigara yaktım.
reddedildim ve bi sigara yaktım.
kendimi affedemeyeceğim hatalar yaptım ve bi sigara yaktım.
ve içtiğim rakının yakında çok güzel gitti bi sigara.
ama hep bi nedenim vardı.
canım istediği için içmedim hiç.
aksine her içişimde tiksindim.
ama içtim.
çünkü hiç bu kadar bir başıma değildim.
yazmak yetmiyor artık.
2010dan beri buraya yazıyorum. ilk defa bu sene bu kadar okunmak için çabalıyorum.
artık kendime yazmak yetmiyor.
takma isimlerin ardından yazmak da yetmiyor.
artık tanıdığım, bildiğim insanlar okusun istiyorum.
bi yanım da korkuyor, tanıdığım insanlara bu denli içimi açmaktan.
çünkü nasıl yargıladıklarını en iyi ben biliyorum.
ama bir kez başkasına açıldı mı insan,
yeniden kendiyle konuşması zor oluyor.
bi kere biriyle uyudu mu insan,
yalnız başına uyumak eskisinden zor oluyor.
bi kere tam hisseti mi insan,
yeniden eksik hayatına dönmek zor oluyor.