''yalnız insan çaresizce sarılır gelen her umuda. bu yüzden aldanışları ve aldatılışları kolay olur.''

kitabını okumadım, yazar hakkında hiçbir fikrim yok, ama bu cümle kadar içinde bulunduğum durumu özetleyen hiçbir şey olamaz sanırım.

yıllar önce gittiğim psikolog benim için, 'bir sorunu yok, ama çok yalnız' demişti. kendimi bildiğim günden beri bildiğim bir gerçeği başkasının söylemesi neyi değiştirdi bilinmez. yalnız olduğum gerçeği dışında.

bu yalnızlık öyle tek başınalık değil ya da kalabalıklar içinde yalnızlık da. bu içten içe bildiğin bir yalnızlık. gözlerinin kahverengi olması, saçlarının sarı olması kadar somut ve elin, kolun, bacağın gibi senden bir parça. aldığın her nefeste hatırlatıyor kendini. bu öyle bir yalnızlık ki milyonlarla savaşabilir tek başına. acıdan kıvranan insanın aldığı morfin gibi, ben de aldanışlarımla acımı hafifletmeye çalışıyorum.