insanlardan hep kaçtım. bunun bir nedeni beni terk edeceklerinden , diğeri de biri beni gerçekten tanırsa içimdeki karanlığı görmesinden korkmam. mesela bu blogu okuyan biri beni sevemez gibi geliyor. aslında bunun başlıca nedeni benim kendimi sevmemem. ben kendimi sevmezken insanlar neden sevsin ki?

şimdi düşünüyorum da hayatımdan birçok insan çıktı ve çoğunda da bu ilişkileri bitiren ben oldum, sadece sevgili olarak değil her anlamda. öleceğini bildiğin için yaşamaktan vazgeçmek gibi bir şey bu. insanlar beni terk etmeden ben onları terk ediyorum.

ama artık değişmek istiyorum. sonunu düşünmeden ilişkiler yaşamak istiyorum. fedakarlık yapmak istiyorum. karşımdaki beni tanırsa beni sevmez diye korkmak istemiyorum artık. şimdiye dek sevmek değil de sevdiğini söylemek hem zor geldi hem de acizce geldi sanırım. güçlü olmalıydım ben, güçlü görünmeliydim. hayatımda yaşadığım en zor anları düşünüyorum da, çoğunda ağlamadım, güldüm çoğu zaman. ama küçücük bir şeye saatlerce ağladığım oldu. kahvaltı yaparken ağladığım oldu benim, yolda yürürken, durupdururken. şimdiye dek sorunları hep görmezden gelerek yaşadım. kestirip atmak hep kolaydı. ama mücadele etmeyi hiç seçmedim ben, hemen pes ettim. gittim. yeni başlangıçlar yaptım. sonra onlar da bitti.

bir kısır döngünün içindeyim. artık bu döngüyü kırmak istiyorum. anı yaşamak istiyorum. hayatı kaçırıyorum. artık hayatı yakalamak istiyorum.